Ερωτηματικά γεννούνται για την παιδαγωγική λειτουργία του 17ου δημοτικού σχολείου Καλλιθέας ΄΄Έλλη Αλεξίου΄΄– Τι συμβαίνει;

Ερωτηματικά γεννούνται για την παιδαγωγική λειτουργία του 17^ου δημοτικού σχολείου Καλλιθέας ΄΄Έλλη Αλεξίου΄΄– Τι συμβαίνει;

Πληθαίνουν οι καταγγελίες μαθητών, και των οικογενειών τους, ως προς την λειτουργία του 17^ου δημοτικού σχολείου Καλλιθέας. Τι συμβαίνει;
Από την έναρξη της σχολικής χρονιάς 2013-2014 μαθητές καταγγέλλουν για αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά των εκπαιδευτικών, όπως εκπαιδευτικοί που ΄΄κλωτσούν΄΄ τους μαθητές, εκπαιδευτικοί που δίνουν ΄΄χαστούκια΄΄ στους μαθητές, εκπαιδευτικοί που ΄΄προσβάλλουν΄΄ τους μαθητές, κ.α.
Τα παιδιά είναι ότι πολυτιμότερο έχει μια οικογένεια. Τα παραδίδει στους εκπαιδευτικούς προκειμένου να τα διαπαιδαγωγήσουν αλλά και να τους δώσουν μόρφωση. Οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να έχουν την δύναμη να γίνουν οι θετοί γονείς για τον κάθε μαθητή. Να γνωρίσουν τον χαρακτήρα του μαθητή, και να του φερθούν ανάλογα.
Εάν όμως ο εκπαιδευτικός, η οι εκπαιδευτικοί, έχουν κουραστεί, τότε πιθανόν να ξεκινούν συμπεριφορές όπως αυτές που καταγγέλλουν οι μαθητές και οι οικογένειες τους. Ίσως είναι προτιμότερο  μετά από 20-30 χρόνια στην τάξη να συνταξιοδοτηθούν, παρά να συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο στους μαθητές. 

H Iστορία του 17^ου δημοτικού σχολείου Καλλιθέας ΄΄Έλλη Αλεξίου΄΄

Tο 17ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας ιδρύθηκε ως τετραθέσιο στις 1-10-1977. Λειτούργησε κανονικά και στεγαζόταν στο διδακτήριο του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καλλιθέας, στην οδό Σαπφούς 50.

Στις 30 Ιανουαρίου 1996 σε κοινή συνεδρίαση των δύο σχολείων προτάθηκε από τους διευθυντές των σχολείων, κ. Πέτρο Σπανό και κ. Μαρία Γιώτη, η προσθήκη στην ονομασία των σχολείων του ονόματος της παιδαγωγού – συγγραφέα Έλλης Αλεξίου, με αφορμή την ίδρυση και λειτουργία στην ίδια οδό – Σαπφούς 49 – του ομώνυμου μουσείου.

Το σχολικό έτος 2000-2001 το 17ο Δημοτικό Σχολείο Καλλιθέας «ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ» μετεστεγάστηκε σε νέο κτίριο, ιδιόκτητο χώρο του Δημοσίου, στην οδό Λασκαρίδου 37, παράλληλη με την οδό Σαπφούς. 

 

ΕΛΛΗ ΑΛΕΞΙΟΥ (1894-1988)

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, κόρη του εκδότη Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη.  Φοίτησε στο Σχολαρχείο του Ηρακλείου.  Το 1910 αποφοίτησε από το Ανώτερο Παρθεναγωγείο του Ηρακλείου και ένα χρόνο αργότερα επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αθήνα, όπου μπήκε στο λογοτεχνικό κύκλο της Δεξαμενής και γνωρίστηκε με λογοτέχνες όπως οι Καρκαβίτσας, Βλαχογιάννης, Θεοτόκης, Τραυλαντώνης, Κονδυλάκης, Αυγέρης, Βάρναλης.

 Το 1913 μετά από απόφαση της κρητικής Πολιτείας εξετάστηκε από την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία και αναγνωρίστηκε ως Διπλωματούχος.  

Το  1934 πήρε μέρος στην ίδρυση της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.  Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έζησε μόνη στην Καλλιθέα και έδρασε στα πλαίσια του Ε.Α.Μ.

Το 1945 ταξίδεψε στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και γνωρίστηκε με γάλλους λογοτέχνες όπως οι Λουί Αραγκόν και Πωλ Ελυάρ. Το 1948 πήρε μέρος στο πρώτο συνέδριο διανουουμένων του Βρότσλαβ και διορίστηκε εκπαιδευτική σύμβουλος από την Επιτροπή Βοηθείας Παιδιού και ένα χρόνο αργότερα στο πρώτο συνέδριο ειρήνης στο Παρίσι. Το 1949 αυτοεξορίστηκε στη Ρουμανία και πήρε μέρος στο δεύτερο συνέδριο ειρήνης. Συμμετείχε επίσης στη Συνδιάσκεψη για την Εκπαίδευση στη Βιέννη (1952), στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο δημοκρατικών γυναικών στην Κοπεγχάγη (1953), στη Λογοτεχνική Συνδιάσκεψη του Βερολίνου (1957).

Συνέχισε την πολυποίκιλη λογοτεχνική, εκπαιδευτική και πολιτική της δράση κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Παπαδόπουλου και μετά τη μεταπολίτευση έδωσε πολλές διαλέξεις σε πολλές ελληνικές πόλεις. Πέθανε στην Αθήνα.

Η Έλλη Αλεξίου πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας το 1923 με τη δημοσίευση του διηγήματος Φραντζέσκος στο περιοδικό Φιλική Εταιρεία. Κατά τη διάρκεια της ζωής της ασχολήθηκε με την πεζογραφία, το θέατρο, την επιστήμη της Παιδαγωγικής, τη λογοτεχνική μετάφραση, το παιδικό βιβλίο και άλλους τομείς του γραπτού λόγου, αφήνοντας μεγάλο σε έκταση έργο. Η πεζογραφία της αποτυπώνει έμμεσα τον προβληματισμό της για την κοινωνική δικαιοσύνη, όπως αυτός διαμορφώθηκε και μέσα από την πολιτική της ιδεολογία και κινείται στα πλαίσια της ρεαλιστικής γραφής, με έντονη ωστόσο την παρουσία του προσωπικής συναισθηματικής εμπλοκής και του ψυχογραφικού στοιχείου.