Σ Υ Ρ Μ Α Τ Ο Π Λ Ε Γ Μ Α

Σ Υ Ρ Μ Α Τ Ο Π Λ Ε Γ Μ Α

Σωρός στοιβάζονται τα κορμιά πίσω από το συρματόπλεγμα της φυγής, της σωτηρίας, της ελπίδας. Αγκαλιάζουν το αγκαθωτό σύρμα λες και πιάνουν λουλούδια να κόψουν. Πίσω είναι ο θάνατος, μπροστά μια αβέβαιη και μαρτυρική ζωή. Αλλά έστω ζωή.

Παιδιά που κλαίνε, ανάπηροι, άνθρωποι που ουρλιάζουν, άνθρωποι που αντίκρισαν το θάνατο, ζούσαν μαζί του, κοιμόντουσαν και ξύπναγαν μ’ αυτόν. Παιδιά που σέρνουν τρύπιους σάκους με ό,τι απέμεινε από την παιδική τους αθωότητα. Άνθρωποι που, κουβαλώντας στον ώμο τη δυστυχία τους, στέκονται σε ουρές για ένα πορτοκάλι ή λίγο τσάι.

Ψυχές σταυρωμένες, με καρφιά που έβαλαν άλλοι, οι ίδιοι που τώρα οδύρονται και προσπαθούν να βοηθήσουν να σταματήσει η αιματοχυσία. Παιδιά χωρίς αύριο μέσα σε μια αρρώστια, και σωματική και ψυχική, που σμπαραλιάζει κάθε έννοια ανθρωπισμού.

Όταν έρχονται να σε σφάξουν, δυο δρόμοι υπάρχουν: ή θα αρπάξεις και συ ένα μαχαίρι και θα αμυνθείς να περισώσεις ό, τι μπορείς με κίνδυνο να χαθείς ολοσχερώς και οι δικοί σου, ή θ’ αρπάξεις κάθε ζωή γύρω σου και κουβαλώντας τη στην πλάτη θα κοιτάξεις να της δώσει λίγο καθαρό αέρα, με κίνδυνο πάλι να χαθείς. Αλλά τουλάχιστον θα χαθείς παίρνοντας μια τελευταία ανάσα ελπίδας, μπας και περισωθεί κάποια ζωή.

Καραβάνια οι άμαχοι μαχόμενοι, που ξεφεύγοντας από τη βαρβαρότητα που άλλοι προκάλεσαν, παλεύουν να βυζάξουν λίγο καθάριο ουρανό και να ακουμπήσουν σε μια πιθανότητα, έστω, σωτηρίας.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι άμαχοι μαχόμενοι. Αυτοί οι Έλληνες ντόπιοι, με την ψυχή γεμάτη φως και αλήθεια, που συμπαραστέκονται στον πόνο, αν και οι ίδιοι είναι πονεμένοι και τραυματισμένοι. Αυτοί που δίνουν από το υστέρημά τους, αγάπη, τροφή, φροντίδα. Αυτοί που μέσα στη δική τους δυστυχία πασχίζουν να ανακουφίσουν το συνάνθρωπο. ( Ένας δειλός είναι ανίκανος να δείξει αγάπη. Αυτό είναι προνόμιο των γενναίων – Μαχάτμα Γκάντι).

Να χαϊδέψουν ένα παιδικό κεφάλι, να ταΐσουν ένα βρέφος, να παρηγορήσουν τους γονείς, να συνδράμουν στο πάθος και την αρρώστια τους. Είναι αυτοί που, ενώ δεν ένιωσαν τη φρίκη του πολέμου, την απειλή της σφαγής, το τέλος της ζωής, που άλλα ανεγκέφαλα όντα διάλεξαν για την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους ιδιοτελών σκοπών, σφάζονται καθημερινά από την ανελέητη οικονομική κρίση και ανέχεια, και παρ’ όλα αυτά δίνουν το μισό τους φαΐ και ένα κομμάτι ψυχής σ’ εκείνους που δεν έχουν αύριο.

Κι ας υπάρχουν και κάποιοι ηλίθιοι, ψυχασθενείς , εκμεταλλευτές ντόπιοι . Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι παρούσα , με ανιδιοτέλεια και ευπροσήγορη διάθεση συνεισφοράς. ( Η πιο επαναστατική αλλαγή στον 21ο αιώνα δεν θα προέλθει από την τεχνολογία, αλλά από μια καινούργια αντίληψη για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος -- John Naisbitt,).

 

Οι Έλληνες, πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα εξαιτίας των πολιτικών επιλογών κομματικών υποκειμένων με κοντά μυαλά , μακριά χέρια και στενή ψυχή, δείχνουν την αλληλεγγύη τους στον πόνο. Γι’ αυτούς τους εσωτερικούς πρόσφυγες ποιος θα ενδιαφερθεί;

Και εδώ ασχολούμαστε με τις γάτες των Ιμαλαΐων, ή με τα σκυλιά Δαλματίας, ή με τα γουρούνια της πολιτικής, που με μυαλά σκουριασμένα και ψυχές απανθρακωμένες από την κομματική ιδεοληψία θερίζουν όσα έσπειραν τόσα χρόνια. Ας τα θερίσουν, και εμείς να μην ξαναρίξουμε σπόρο στο ίδιο χωράφι.

Γιατί σπόρος είναι η άποψη-ψήφος του λαού, αφού ζούμε σε ευνομούμενη δημοκρατία. Άλλος χαϊδεύει το θάνατο κι άλλος χαϊδεύει γάτες. Αυτή είναι η κατάντια του πολιτικού και μιντιακού συστήματος, το οποίο μονίμως έθετε και θέτει συρματοπλέγματα είτε για να οχυρωθεί από τους άλλους είτε για να απομονώσει και να απαγορεύσει. Τόσα χρόνια αυτό συνέβαινε απ’ όλους: Βλέπαμε το πρόβλημα, πέρναγε δίπλα μας, του λέγαμε καλημέρα και συνεχίζαμε.

Και οι κυβερνήσεις αναδείκνυαν το πρόβλημα, φωνασκούσαν για το άδικο του πράγματος, διατράνωναν την αγωνία για τις επερχόμενες συνέπειες, αλλά κανένας δεν το έλυνε. Και εξέφραζε εκ των υστέρων τη θλίψη του, θάβοντας τις ευθύνες στο χώμα της λήθης, ελπίζοντας ο λαός να έχει κοντή μνήμη ή σκεπάζοντάς την με επικοινωνιακά κόλπα, απομακρύνοντας τον απλό πολίτη από το πρόβλημα ή προβάλλοντας στη θέση του ένα άλλο, μπας και το παλιό ξεχαστεί ( Η πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε όσα τους αφορούν – Paul Valery).

Δυστυχώς, όμως, - ή ευτυχώς- όσο βαθιά κι αν θάψεις ένα πρόβλημα, η μυρωδιά παραμένει και στο τέλος σε προδίδει.

Και οι Ευρωπαίοι; Είναι καλοί όταν δανείζουν, είναι άγιοι όταν σε βγάζουν από το βούρκο, στον οποίο εσύ ο ίδιος μπήκες ως χώρα με τις δικές σου αβλεψίες, είναι σύμμαχοι όταν δίνουν. Και όταν αρχίζουν να ζητούν τα δεδομένα, είναι μισητοί, είναι οι μόνοι φταίχτες, είναι οι εχθροί.

Στο προσφυγικό πρόβλημα έχουν ευθύνη; Απολύτως ναι, τη στιγμή που αθετούν συμφωνίες και έχουν επιδείξει σημαντική καθυστέρηση για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος που ελλόχευε.

Είναι οι μόνοι που έχουν ευθύνη; Κατηγορηματικά όχι.

Η δε Τουρκία ακολουθώντας το ίδιο πεπαλαιωμένο παιχνίδι της παζαρεύει τη δυστυχία των άλλων για το δικό της όφελος, εφαρμόζοντας άλλοτε μια παρελκυστική τακτική και άλλοτε μια επιθετική πρακτική . Αυτό έκανε πάντοτε .

Και μην τα περιμένουμε όλα από την Ενωμένη Ευρώπη – αν μπορεί ακόμη να αποκαλείται Ενωμένη -, λες και με το μαγικό ραβδί θα εξαφανίσει τη δυστυχία. Μια Ενωμένη Ευρώπη που παραπαίει, που έχασε τον αρχικό της προσανατολισμό, που αναδιπλώνεται και δείχνει την εσωστρέφειά της.

Αν πρώτα δεν αναγνωρίσεις τη δική σου ευθύνη, τότε το πρόβλημα δεν έχει λύση( Ν’ αγαπάς την ευθύνη.

Nα λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο.

Αν χαθεί, εγώ θα φταίω – Νίκος Καζαντζάκης).

Και η ευθύνη είναι ότι ποτέ αυτή η χώρα δεν είχε ουσιαστική και σχεδιασμένη μεταναστευτική πολιτική.

Ποτέ δεν εκπονήθηκε ολοκληρωμένο σχέδιο δράσης και αντιμετώπισης ενός προβλήματος, που το έβλεπαν όλοι να πλησιάζει, αλλά δεν απασχολούσε κανέναν, γιατί ήταν μακριά από την πόρτα μας. Τώρα που ήρθε , το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να βάλεις στην πληγή που κακοφόρμισε ιώδιο, να βάλεις και έναν αυτοσχέδιο γύψο στο σπάσιμο, και να περιμένεις βοήθεια.

Έτσι πορεύτηκε ανέκαθεν τούτη η χώρα, το ίδιο έκαναν όλες οι κυβερνήσεις. Έβαζαν τα προβλήματα στην κατάψυξη, τα συντηρούσαν για καιρό. Κι όταν ερχόταν η κατάλληλη στιγμή που εξυπηρετούσε τους σκοπούς τους ή τα έβγαζαν έξω και τα πέταγαν ή τα απέψυχαν και τα χρησιμοποιούσαν για επικοινωνιακούς λόγους. Δεν λειτουργεί έτσι η δημοκρατία. Με αγενείς και άσχετους χαχόλους ή με σάπιες ιδέες δήθεν ειδημόνων, που ευαγγελίζονται τη σωτηρία του έθνους, την ίδια στιγμή που το καταστρέφουν.

Και ο λαός;

Ναι, μπορεί να παρασύρθηκε από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

Ναι, μπορεί να υποτάχτηκε για ίδιο όφελος κάποια στιγμή σε κάποια σαθρή ιδέα ή ιδεολογία.

Ναι, μπορεί να πίστεψε σε κάποια ουτοπία, σε ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε.

Στο βάθος, όμως, ο απλός έλληνας πολίτης σε κάθε δυσκολία υψώνεται πάνω από την ανάγκη, πάνω από το συρματόπλεγμα, κραδαίνει τη δάδα της ζωής, δεν περιχαρακώνει το συναίσθημα και σαλπίζει στα οχυρά της ζωής ένα νέο ξεκίνημα.

Η μεγάλη ανθρωπιστική και εθελοντική συνεισφορά αυτό αποδεικνύει. Αποδεικνύει ότι , σε αντίθεση με άλλους λαούς, τούτος ο λαός –τουλάχιστον στην πλειοψηφία του, γιατί παντού υπάρχουν εξαιρέσεις- είναι φτιαγμένος από σκληρό μέταλλο. Χαλυβδώνεται στην αντιξοότητα, νιώθει τον πόνο και δεν σταματάει –έστω και σε χαλεπούς καιρούς- να ανοίγει διάπλατα την ψυχή του και να ονειρεύεται( Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο - Οδυσσέας Ελύτης,).

Τσίπρας Κωνσταντίνος